Dawno temu o Barbetach
Barbet to odmiana Gryffona (wyżła) z wełnistą i kędzierzawą okrywą, jest podobnie zbudowany ale jego kształt jest bardziej pospolity. Jego głowa jest okrągła, brwi zakrywają oczy, kufa jest krótsza, kończyny duże i ciężkie, łapa okrągła i szeroka. Spotykany w dowolnych kolorach. Do tej pory używano nazwy Barbet dla określenia wszystkich Gryfonów (a więc w tych czasach np. Bouleta czy Khortalsa), jednakże daję ten opis by odróżnić go od innych długowłosych Gryfonów, jako że Barbet nie może być uznany wyłączanie za psa wystawiającego (prawdopodobnie w znaczeniu psa, który wykonuje stójkę). Z pewnością Barbety mogą polować i wystawiać zwierzynę na równinach, ale to w drodze wyjątku. Widziałem Beagle czy Bassety wystawiające, ale nikt nie uznaje tych ras psów jako wystawiających. Barbet jest królem polowania w innym terenie – na mokradłach, zdumiewa swoją odpornością na zimno, znakomicie aportuje postrzałki czy kaczki z lodowatej wody. Jego gruba i obfita szata, nie sprawdza się w lesie czy na równinach, gdzie zaczepia o gęstą roślinność. Rasa ta, jeśli można mówić o rasie, jest rzadka i nie występuje w Belgii czy Holandii. Pan Megnin w swojej nowej książce na temat ras psów, wspomina o Pilocie, Barbecie należącym do M.Coste – a to co właściciel powiedział o swoim psie: „Jak jego przodkowie tak i Pilote uwielbia wodę. Woda i tylko woda czy to ciepły sierpień, czy zimny grudzień, kąpiel to dla niego największa przyjemność. Wydaje mi się, że na suchym terenie on by był smutny, dlatego nigdy go tam nie zabieram. Mokradło to jego teren i dom zarazem. Często wracałem z nim z polowania, gdy jego sierść była już skuta lodem, nigdy nie wyglądał na niezadowolonego z tego powodu, nawet przez sekundę. Często w najcięższe zimy, gdy temperatura spadała do 18 lub 19 stopni poniżej zera, a wszyscy jego psi koledzy chronili się przed mrozem w słomie, znajdowałem go leżącego na podwórzu, jego nos i łapy były pokryte śniegiem, a on sam cały był oszroniony. Następnego dnia w miejscu gdzie spał widać było ślad śniegu który się na nim rozpuścił i spłynął pod niego. Zastanawiam się czy jakakolwiek inna rasa przejawia taki niezwykły temperament i pogardę dla niskich temperatur. Jaki bezcenny pomocnik myśliwego w ciężkim polowaniu na ptactwo wodne? Daje mu to przyjemność, gdy musi przebrnąć dalej niż jego Pan, wciąż młody a już tak zaciekły„ Barbet d’Arret Głowa: okrągła, rozwinięte czoło, krótsza kufa ozdobiona opadającymi wąsami Uszy: długie, płaske, pokryte długim kędzierzawym włosie, bądź strąkami Oczy: okrągłe, jasne, inteligentne, zakryte całkowicie obfitymi brwiami opadającymi na kufę Nos: brązowy lub czarny Szyja: krótka i gruba Ramię: proste Klatka piersiowa: szeroka, nie za głęboka Żebra: zaokrąglone Kończyna: silna i duża, do samego końca pokryta długim włosem Łapa: okrągła, szeroka, pokryta włosem Ogon: uniesiony, na końcu tworzy hak Umaszczenie: szare, czarne, kawowe, brudno-białe, biało-brązowe itd. Włos: Długi, wełnisty i kędrzierzawy, często zbity Wysokość: 45 do 55 cm Wrażenie ogólne: Zwarty i żywiołowy Źródło: 1891 – Les races françaises de chiens d’arrêt – J. de Connick, ilustracje P.Mahler